Հրաշալի մի հեռու երկրում, որտեղ լռությունը հնչում էր կախարդական երաժշտության պես, իսկ օդն ավելի քաղցր էր, քան մեղրը, տարածվում էր Կախարդական լիճը: 
 
Ջրի լազուրային մակերևույթին, բարակ և ուժեղ ցողունների վրա, ամեն առավոտ բացվում էին հիասքանչ լոտոսները՝ ողջունելով Աշխարհին և միմյանց: 
 
Նրանցից յուրաքանչյուրն անկրկնելի և յուրովի  
սքանչելի էր՝ սպիտակ, վարդագույն, կարմիր  
և նույնիսկ դեղին ու երկնագույն: Կախարդական լիճը մեծ հաճույքով արտացոլում էր նրանց իր ջրերի մեջ:

Մի անգամ լճում տեղի ունեցավ զարմանահրաշ պատմություն… 

Հիասքանչ և ճերմակ Մեծն Լոտոսը զրույցի է բռնվում փոքրիկ սերմիկների հետ, որոնք հասունացել էին ծաղկի մեջտեղի տուփիկում.

«Իմ նուրբ փոքրիկներ: Ահա և դուք մեծացել եք և եկել է ժամանակը մեկնել ճանապարհորդության:  
Ձեզ սպասվում է դժվարին և վտանգավոր ճանապարհորդություն, որի վերջում ձեզնից յուրաքանչյուրը կարող է դառնալ նույնքան գեղեցիկ, որքան և մեր Աշխարհի բոլոր բնակիչները: Բայց անցնել ամբողջ ճանապարհը և վերադառնալ տուն կարող են ոչ բոլորը: Ուշադիր լսեք ինձ: 
Այն, ինչ ես ասելու եմ, փոխանցվել է սերնդեսերունդ»: 
 
Լոտոսի սերմիկները շնչերը պահած լսում էին Մեծն Լոտոսին։ 

Եվ նա շարունակեց. «Ձեզանից յուրաքանչյուրի մեջ թաքնված են Երեք Անգին Գանձ: Եթե վտանգի պահին դուք հիշեք նրանց մասին, ապա կկարողանաք հաղթահարել ցանկացած փորձություն:

Խորհրդավոր հնագույն գրքում այս Երեք Գանձերը գրված են այսպես.

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ

ԲԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

ՀԱՄԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ

Աշխարհում չկա մի այնպիսի իրավիճակ, որից դուք չկարողանաք դուրս գալ նրանց օգնությամբ: Լսե´ք ինձ շատ ուշադիր…»  
և Մեծն Լոտոսը շշուկով շարունակեց իր վերջին խրատները փոքրիկ սերմիկներին: 
 
Վերջում նա ասաց. «Ես հավատում եմ Ձեզնից յուրաքանչյուրին և կսպասեմ ձեզ տանը՝ Կախարդական լճի մակերևույթին»։ 

Երեկոյան սերմերով լի տուփիկը թեքվեց ջրի վրա և բոլոր սերմիկները թափվեցին Կախարդական լճի ջրերի մեջ: Սերմերից մեկը մյուսներից շատ էր շտապում: Նա անընդհատ զարմանում էր. «Ինչո՞ւ Մեծն Լոտոսն ասաց, որ ճանապարհը դժվար է լինելու, չէ որ ջուրը մաքուր է և թափանցիկ, նույնիսկ արևն է երևում»։ Փոքրիկ Սերմիկը շատ անփորձ էր և ընդհանրապես չգիտեր, որ ներքև ընկնելն ավելի հեշտ էր, քան վերև բարձրանալը: 
 
Որքան խորն էր ընկղմվում Սերմիկը, այնքան ջուրը պղտորվում էր, մինչև որ այն համարյա ամբողջովին խառնվեց կեղտի և տիղմի հետ. «Վա՜յ վա՜յ վա՜յ, — գոչեց Սերմիկը, — այստեղ գրեթե ոչինչ չի երևում»: Նա ավելի ու ավելի խորն էր ընկղմվում տիղմի մեջ, մինչև որ վերջիվերջո անկումն ավարտվեց:  
Սերմիկը վախից փակեց աչքերը: 

Երբ որոշ ժամանակ անց նա ի վերջո որոշեց բացել սկզբում մի, ապա երկրորդ աչքը, շուրջը միայն մթություն էր. «Եվ ո՞ւր պետք է հիմա գնամ: Որտե՞ղ է իմ տունը: Ինչպե՞ս ես կվերադառնամ»։ Եվ իր հարցերին ի պատասխան Սերմիկը տարօրինակ ճպճպացող ձայներ լսեց: Ինչ-որ մուգ և երկար բան արագորեն մոտենում էր:

Շուտով Սերմիկը կարողացավ տեսնել կենդանուն, որը նման էր հսկայական ջրային կոկորդիլոսի, որի մարմինը ծածկված էր փշերով: Հրեշի մեջքին գրված էր նրա անունը, սակայն մթության մեջ այն անհնար էր կարդալ: «Փոքրիկ Սերմիկ, — ճռճռաց կենդանին,- ես սպասում էի քեզ: Այստեղ քեզ սպասվում է նոր կյանք և ես պատրաստ եմ քեզ մի արժեքավոր խորհուրդ տալ: 

Կյանքում տարբեր իրավիճակներ են լինում: Երբեմն ինչ-որ մեկը կարող է հանկարծակի հրել քեզ, չէ որ մեզ մոտ շատ մութ է:  
Կամ վատ տրամադրություն ունենալու պատճառով, իսկ մեր Աշխարհի բնակիչների մոտ այն գրեթե միշտ վատն է, վիրավորական խոսքեր ասել: Ոչ մի դեպքում դա անպատիժ չթողնես: Կրկնակի, եռակի անգամ պատասխանիր, խփիր ինչպես որ պետք է, որպեսզի մյուսներին դաս լինի…»: Խորհրդավոր կենդանին շարունակում էր իր ճռացող խոսքը: 
 
Վախեցած Սերմիկը մտածեց. «Միգուցե այդպես է հարկավոր: Այլապես ինչպե՞ս գոյատևել այս սարսափելի վայրում»: Բայց հանկարծ Սերմիկը հիշեց Մեծն Լոտոսի խոսքը, որը մենք այդպես էլ չլսեցինք և սկսեց տրամաբանել. «Եթե ես հետևեմ հրեշի խորհուրդներին, ապա ընդմիշտ կմնամ այս կեղտոտ վայրում և նրա պես սարսափելի տեսք կունենամ»: 

Իսկ հրեշը կամաց-կամաց մոտենում էր: 
 
Եթե Սերմիկն ընդուներ նրա խորհուրդներից գոնե մեկը, ապա կոկորդիլոսը լիարժեք իրավունք կստանար նրանից մի կտոր կծել՝ այս աշխարհում ոչ ոք ոչինչ չի տալիս առանց վարձատրության, նույնիսկ խորհուրդ: Եթե Սերմիկը լսեր հրեշին, այդ դեպքում անհնար կլիներ վերադառնալ և Կախարդական Լճի վրա վերածվել հրաշալի ծաղկի: 
 
«Ցանկացած իրավիճակից ելք կա: Ցանկացած իրավիճակից ելք կա», — կրկնում էր Սերմիկը:

Եվ հանկարծ նա հիշեց Գանձերի մասին: 

Հենց դա էր Մեծն Լոտոսի գլխավոր գաղտնիքը:  
Միշտ հիշել, որ յուրաքանչյուրիս մեջ թաքնված են  
Երեք պայծառ և հզոր Գանձ. 

ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ

ԲԱՐՈՒԹՅՈՒՆ

ՀԱՄԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ

Վտանգի ժամանակ անհրաժեշտը և ամենաազդեցիկը կգա օգնության:

Եվ այստեղ հրաշք պատահեց: Հենց որ Սերմիկը չցանկացավ համաձայնվել չար խորհուրդների հետ, ծիածանանման փայլը պարուրեց նրան և ԲԱՐՈՒԹՅՈՒՆ-ը , ինչպես վառ աստղ, լուսավորեց շրջակայքը: Սերմիկը հասցրեց կարդալ հրեշի անունը՝ “Չար”:

Հզոր ուժն ինչպես մեծ ճոճանակների վրա  
նետեց փոքրիկին վերև:

Երբ փայլն աստիճանաբար մարեց, Սերմիկը տեսավ բոլորովին նոր աշխարհ։ Թանձր Մթության Աշխարհը մնաց ներքևում, իսկ շրջակայքում Մուգ Մոխրագույն Աշխարհն էր: 
 
Այստեղ ավելի լուսավոր էր և հեշտ էր շնչել: 
Սերմիկը նայեց շուրջը և նկատեց. «Վայ, ինձ մոտ երկու տերև է աճել: Ինչպիսի ուրախությո՜ւն… ես իսկական ծաղկի եմ կերպարանափոխվում»։

Բայց դեռ վաղ էր ուրախանալ: 

Մթության միջից Սերմիկին էր մոտենում լպրծուն պղպջակավոր դոդոշը: Նա զգուշորեն քայլում էր հսկայական թաղանթավոր թաթերով և մռթմռթում էր. 
 
«Ողջունում եմ քեզ մեր Աշխարհում: Մեզ մոտ կանոնները պարզ են: Ոչ մեկին չօգնել և պաշտպանել միայն սեփական շահերը` չնայելով ոչնչի: Ամեն մեկն իր համար է: Իսկ դրա համար կարելի է նաև ստել: Եթե ինչ-որ բան ես արել, մեղքը գցիր ուրիշի վրա, քաղցրավենիք ես բաժանում, բաժանիր Մուգ Մոխրագույն աշխարհի կանոններով, հինգը քեզ վերցրու, իսկ մեկը տուր ուրիշին»:

Սերմիկը լայն բացված աչքերով նայում էր կենդանուն, որը տարօրինակ բաներ էր խոսում: Այդ ամենն այնքան էր տարբերվում նրանից, ինչ իրեն սովորեցրել էր Կախարդական Լճի Մեծն Լոտոսը: 

Այս անգամ Երեք Գանձի մասին փրկիչ միտքն ավելի արագ եկավ, քանի որ մնալ Մուգ Մոխրագույն Աշխարհում, ապրել նրա կանոններով և լինել նրա բնակիչների նման, Սերմիկը չէր պատրաստվում:

Հենց նույն պահին ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ-ն ինչպես փայլող աստղ, պաշտպանիչ ուժով պարուրեց Սերմիկին և նրան վերև բարձրացրեց: Սերմիկը հազիվ հասցրեց կարդալ դոդոշի անունը՝ “Սուտ”:

Եվ ահա մեր ճանապարհորդը հայտնվեց Պղտոր Աշխարհում, որտեղ նա զվարթ շարժեց իր վեց տերևները: Այո՛, այո՛ այժմ նրանք եռապատկվել էին, քանի որ յուրաքանչյուր հաղթանակի հետ Սերմիկը մեծանում և ուժեղանում էր: Հեռու հեռվում փայլում էր Արևը և նրա շողերը դժվարությամբ էին այստեղ թափանցում։

Սակայն փորձությունները դեռևս չէին ավարտվել: 

Գարշելի որդը, որը նման էր հաստլիկ օձի, երևաց հեռվում:  
Նա դանդաղորեն սողում էր և զննում Փոքրիկ Լոտոսին, կարծես փորձում էր հասկանալ, թե որն է նրա թույլ տեղը: Որդն ավելի խորամանկ էր, Թանձր Մթության և Մուգ Մոխրագույն Աշխարհների բնակիչներից, չնայած որ ավելի թույլ էր:

Նրա ձայնը քնեցնող էր և շողոքորթող. «Քո բախտը բերել է Փոքրիկ Լոտոս, այժմ դու այդպես կոչվելու իրավունք ունես:  
Մեր աշխարհում հանգիստ է, այստեղ չկա քամի և այդքան մութ չէ: Օրենքներն այստեղ պարզ և հաճելի են:

Նախ, եթե ոչինչ չես ցանկանում անել, ապա պետք էլ չի, կարիք չկա ո՛չ սովորել, ո՛չ էլ փորձել, շրջանցի՛ր ցանկացած դժվարություն:

Երկրորդը՝ մեզ պետք չեն ընկերներ, թե չէ երբեմն անհրաժեշտ է տանել նրանց վատ տրամադրությունը, օգնել դժվար պահերին: 

Երրորդը, եթե ինչ-որ մեկը որևէ տհաճ բան ասի, մի զսպիր քեզ, ասա այն ամենն ինչ մտքիդ կփչի»:

Սերմիկը մտածեց. «Իհարկե գայթակղիչ է ամբողջ ժամանակ ոչինչ չանել և ոչ մի ջանք չգործադրել, սակայն այդպիսով ոչ մի նոր և հետաքրքիր բան չես իմանա և ոչինչ չես սովորի: Եվ դրան գումարած, միշտ միայնակ լինելն այնքան ձանձրալի և սարսափելի է: Ո՛չ ո՛չ ո՛չ: Իմ մեջ կա այն ամենը, ինչը կօգնի ինձ դուրս պրծնել այս պղտոր և մռայլ աշխարհից»:

Փոքրիկ Լոտոսը ճիշտ էր՝ Երրորդ Գանձը միշտ պատրաստ էր գալ օգնության: ՀԱՄԲԵՐՈՒԹՅՈՒՆ աստղը արագորեն աճում էր նրա սրտում, մինչև այն իր մարգարտյա փայլով պարուրեց փոքրիկին և դանդաղորեն սկսեց վեր բարձրացնել:

“Ծույլ” անունով որդն արագ փոքրացավ չափսերով, մինչև ընդհանրապես թաքնվեց հեռու ներքևում:  
Իսկ Արևի լույսը, ավելի ու ավելի պայծառ էր դառնում և ջուրը՝ ավելի թափանցիկ:

Փայլն աստիճանաբար մարեց: Այժմ երիտասարդ Լոտոսին լրացուցիչ օգնություն անհրաժեշտ չէր:  
Նա ամրացավ, իսկ ցողը, որը պահում էր ծաղկին, աճում էր արագորեն և վստահորեն: Այդ մռայլ աշխարհը ավելի շատ էր հեռանում նրանից:

Թափանցիկ Աշխարհով անցնելը շատ հեշտ էր և հաճելի, չէ որ քնքուշ Արևը ջերմացնում և լուսավորում էր այն իր ոսկեգույն ճառագայթներով:

Եվ ահա ջրի և օդի սահմանը հաղթահարված էր:

Երիտասարդ Լոտոսը, որը դեռ երեկ Սերմիկ էր, հայտնվեց Կախարդական Լճի մակերևույթին: 

«Բարի գալուստ տուն», — դա Մեծն Լոտոսի ձայնն էր:

Մեծն Լոտոսը շարունակեց. «Այժմ դու դարձել ես ուժեղ և գեղեցիկ ու կարող ես աջակցել մյուսներին քո ուժով և հիացնել մեր աշխարհի բոլոր բնակիչներին գեղեցկությանդ կատարելությամբ»:

Երիտասարդ Լոտոսը նայեց իր արտացոլանքին ջրի մեջ և տեսավ մի շքեղ ծաղիկ՝փայլող, թափանցիկ տերևներով:

Իսկ շրջակայքում ջրից աճում էին նորանոր լոտոսներ: Յուրաքանչյուրն անցել էր իր ճանապարհը և բերել էր իր անկրկնելի գեղեցկությունը: Եթե ուշադիր նայեք, ապա նրանք բոլորը հույսով նայում են քեզ և կարծես ուզում են քեզ ասել.

ԴՈՒ նույնպես Լա´վ անցիր ՔՈ ճանապարհը: