Σε έναν μεγάλο και όμορφο τόπο, όπου η σιωπή ηχεί σαν την πιο μαγευτική μουσική και ο αέρας είναι γλυκύτερος κι από το μέλι, υπάρχει μια μυστηριώδης Μαγική Λίμνη.

Κάθε πρωί, επάνω από τα διαυγή γαλανά νερά της όμορφα λουλούδια λωτού ανοίγουν, αγάλλονται με την ομορφιά του κόσμου γύρω τους και μοιράζονται τη χαρά τους το ένα με το άλλο.

Το κάθε ένα από αυτά τα λουλούδια λωτού είναι, με τον δικό του τρόπο, μοναδικό και μεγαλοπρεπές: λευκά, ροζ, κόκκινα, ακόμα και κίτρινα και μπλε…και η Μαγική Λίμνη τα αντανακλά στα νερά της.

Μια φορά κι έναν καιρό, κάτι πολύ ιδιαίτερο συνέβη σε αυτήν τη Λίμνη… 

Ο Μέγας Λευκός Λωτός μίλησε στα μικρά του σποράκια, που είχαν ωριμάσει στο θύλακα που βρισκόταν στην καρδιά του:

«Αγαπημένα μου παιδιά! Είστε πια έτοιμα να ξεκινήσετε το δρόμο σας. Σας περιμένει ένα δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι, στο τέλος του οποίου ο κάθε ένας από εσάς μπορεί να γίνει τόσο όμορφος όσο όλοι οι κάτοικοι του κόσμου μας. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορέσετε όλοι να ολοκληρώσετε το δρόμο σας και να επιστρέψετε στο σπίτι.

Ακούστε με λοιπόν πολύ προσεκτικά, γιατί αυτή η αρχαία γνώση περνάει από γενιά σε γενιά. 

Μέσα στον καθένα σας, υπάρχουν κρυμμένοι Τρεις Θησαυροί, που δεν αγοράζονται ούτε με χρυσάφι. Αν όταν βρεθείτε σε κίνδυνο μπορέσετε να τους θυμηθείτε, θα καταφέρετε να ξεπεράσετε ακόμα και τις πιο δύσκολες δοκιμασίες. Αυτοί οι τρεις θησαυροί είναι οι 

ΑΛΗΘΕΙΑ

ΚΑΛΟΣΥΝΗ

ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

Δεν υπάρχει περίσταση που δεν θα μπορούν να σας βοηθήσουν. Μυστηριώδεις αρχαίες γραφές περιέχουν αυτούς τους Τρεις Θησαυρούς ως τρία σύμβολα. Μα ακούστε, υπάρχουν κι άλλα…» - και ο Μέγας Λευκός Λωτός ψιθύρισε την τελευταία του συμβουλή στα μικρά του σποράκια.

Τέλος, είπε: «Πιστεύω στον κάθε ένα από εσάς – και θα σας περιμένω όταν επιστρέψετε σπίτι, στην επιφάνεια της μαγικής λίμνης.» 

Το βράδυ, ο θύλακας που περιείχε τους σπόρους έγειρε πάνω από την επιφάνεια του νερού και όλα τα σποράκια έπεσαν στα νερά της μαγικής λίμνης.

Ένα από τα σποράκια ήταν πιο γρήγορο από τα άλλα. Αναρωτιόταν: «Γιατί είπε ο Μέγας Λευκός Λωτός ότι οι δρόμοι μας θα είναι δύσκολοι; Το νερό είναι καθαρό και διαυγές, και μπορώ να δω ακόμα και την αντανάκλαση του ήλιου μέσα του. Το Μικρό Σποράκι ήταν αθώο και δεν ήξερε ότι ήταν πολύ ευκολότερο να πέφτεις προς τα κάτω παρά να ανεβαίνεις προς τα πάνω.

Όσο βαθύτερα βυθιζόταν, τόσο πιο σκοτεινά γίνονταν τα νερά, μέχρι που τα πάντα γύρω του ήταν βούρκος και λάσπη. «Ωχ-ωχ-ΩΧ!», αναφώνησε το Μικρό Σποράκι, «δεν μπορώ να δω σχεδόν τίποτα!». Αλλά βυθιζόταν όλο και πιο βαθιά στη λάσπη…και ήταν τόσο φοβισμένο που έκλεισε τα μάτια του. 

Μετά από λίγο, το Σποράκι αποφάσισε να ανοίξει πρώτα το ένα μάτι και ύστερα και το άλλο, αλλά και πάλι δεν μπορούσε να διακρίνει απολύτως τίποτα.

«Που πρέπει να πάω τώρα; Που βρίσκεται το σπίτι μου; Πως θα γυρίσω πίσω;» Σα να ήταν απάντηση στα ερωτήματά του, το Σποράκι άκουσε μερικούς παράξενους, ρουφηχτούς θορύβους. Κάτι σκοτεινό και μακρύ πλησίαζε γρήγορα.

Σύντομα το Σποράκι μπορούσε να δει: ήταν ένας τεράστιος κροκόδειλος. Στην πλάτη του ήταν γραμμένο το όνομά του, αλλά ήταν αδύνατο να διαβαστεί στα σκοτεινά. 
«Σποράκι, Σποράκι» - το πλάσμα άρχισε να μιλά με βαθιά, απειλητική φωνή – «σε περίμενα. Μια νέα ζωή σε αναμένει – και εγώ είμαι πρόθυμος να σου δώσω μερικές πολύτιμες συμβουλές. 

Υπάρχουν όλων των ειδών οι καταστάσεις στη ζωή. Ίσως μερικές φορές κάποιος να σκοντάψει πάνω σου: αυτό είναι ένα πολύ σκοτεινό μέρος άλλωστε. Ή ίσως από κακή διάθεση – και στους κατοίκους του κόσμου μας αυτή είναι σχεδόν πάντα κακή – κάποιος να σου πει κάτι σκληρό. Ποτέ μην το αφήσεις να περάσει έτσι! Να το ανταποδώσεις διπλό ή και τριπλό, να χτυπήσεις με όλη σου τη δύναμη, για να τους δώσεις να καταλάβουν…» - το μυστηριώδες πλάσμα εξακολούθησε το δυναμικό του μονόλογο.

Γεμάτο φόβο, το Σποράκι σκέφτηκε: «Ίσως έτσι θα πρέπει να γίνεται. Πώς αλλιώς θα μπορούσε κανείς να επιβιώσει σε ένα τόσο απαίσιο μέρος;» Μα ξαφνικά θυμήθηκε τα λόγια του Μεγάλου Λευκού Λωτού, και σκέφτηκε: «Αν ακολουθήσω τις συμβουλές αυτού του πλάσματος, θα μείνω για πάντα σε αυτό το βρώμικο μέρος, και σύντομα θα δείχνω κι εγώ το ίδιο απαίσιος.» 

Το τέρας – ο υποβρύχιος κροκόδειλος – πλησίαζε αργά.

Αν είχε το Σποράκι δεχτεί έστω και ένα ελάχιστο μέρος από τις συμβουλές του, ο κροκόδειλος θα μπορούσε δικαιωματικά να κόψει ένα κομμάτι του – σ’ αυτόν τον κόσμο τίποτα δε δινόταν δωρεάν, ούτε καν μια συμβουλή.

Τότε, δεν θα ήταν πια δυνατόν να επιστρέψει και να γίνει ένα όμορφο λουλούδι πάνω από τη Μαγική Λίμνη.

«Κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του! Κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του!» επαναλάμβανε το Σποράκι στον εαυτό του. Και ξαφνικά θυμήθηκε τους Τρεις Θησαυρούς, το μυστικό του Μεγάλου Λευκού Λωτού: 

«Πάντα να θυμάστε ότι βαθιά μέσα στον καθένα σας κρύβονται Τρεις παντοδύναμοι, αστραφτεροί Θησαυροί: 

ΑΛΗΘΕΙΑ

ΚΑΛΟΣΥΝΗ

ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑ

Όταν έρθει η ώρα, θα σας βοηθήσουν.» Και τότε ένα θαύμα συνέβη!

Την ίδια στιγμή που το Σποράκι απαρνήθηκε τις κακές συμβουλές, το τύλιξε η φωτεινή λάμψη της ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ, σαν ένα λαμπερό αστέρι που σκόρπιζε ολόγυρα φως. Τώρα, μπορούσε κανείς να διαβάσει το όνομα του τέρατος γραμμένο στην πλάτη του: «Κακία». Μια μεγάλη δύναμη εκτίναξε ξαφνικά το Σποράκι προς τα πάνω, σαν να καθόταν πάνω σε μια γιγάντια τραμπάλα. 

Σιγά-σιγά, ένας εντελώς διαφορετικός κόσμος εμφανίστηκε. Ο κόσμος του Μαύρου Σκοταδιού ήταν μακριά κάτω – και όλα γύρω από το Σποράκι ήταν απλώς σκούρα γκρι.

Ήταν και πιο εύκολο να αναπνεύσει. Το Σποράκι κοίταξε γύρω του και συνειδητοποίησε: «Ναι! Έχω δύο πέταλα! Πω-πω! Γίνομαι αληθινό λουλούδι!»

Αλλά ήταν ακόμα νωρίς για να χαρεί… 

Από το ζοφερό αυτό περιβάλλον, πλησίαζε ένας γλοιώδης, ασχημομούρης βάτραχος. Πλατσούρισε προς το Σποράκι κουνώντας τα τεράστια, μεμβρανώδη πόδια του και κόαξε: «Καλώς ήρθες στον κόσμο μας, Σποράκι! Οι κανόνες μας είναι απλοί: Καθένας για πάρτη του, δεν βοηθάμε κανέναν. Μόνο κοίταξε το συμφέρον σου, με κάθε μέσο – μπορείς ακόμα και ψέματα να πεις γι’ αυτό. Αν έχεις κάνει κάποιο λάθος, απλά ρίξε το σε κάποιον άλλον. Αν μοιράζεις γλυκά, κάνε το έτσι: Πέντε δικά σου, ένα για τον άλλον…»

Το Σποράκι άνοιξε τρομοκρατημένο διάπλατα τα μάτια του και κοίταξε το πλάσμα που είχε πει αυτά τα παράδοξα πράγματα. Πόσο διαφορετικά ήταν από όσα τους είχε διδάξει ο Μέγας Λευκός Λωτός! 

Αυτήν τη φορά, η σκέψη για τους Τρεις Θησαυρούς αναδύθηκε στο μυαλό του πιο σύντομα, γιατί το Σποράκι δεν ήθελε καθόλου να μείνει στον Γκρίζο Κόσμο και να ζήσει σύμφωνα με τους κανόνες αυτού του τέρατος. Εκείνη τη στιγμή, ΑΛΗΘΕΙΑ άστραψε σαν φωτεινή δέσμη. Ένα προστατευτικό πέπλο τύλιξε το Σποράκι, και με δύναμη το έσπρωξε προς τα πάνω. Στην πλάτη του κακομούτσουνου βάτραχου, μπορούσε να διαβαστεί η λέξη «Ανεντιμοτητα».

Τώρα, το Σποράκι βρισκόταν σε έναν Θολό Κόσμο, αλλά μπορούσε να κουνά και τα έξι του πέταλα, προς μεγάλη του χαρά! Ναι, τώρα υπήρχαν τρεις φορές περισσότερα, καθώς με κάθε του νίκη το Σποράκι γινόταν δυνατότερο. Κάπου ψηλά, μπορούσε ήδη να δει ηλιαχτίδες.

Αλλά οι δοκιμασίες δεν είχαν τελειώσει… 

Ένα άσχημο, μοχθηρό σκουλήκι – που έμοιαζε περισσότερο με χοντρό φίδι – εμφανίστηκε στο βάθος.

Κολυμπούσε αργά προς το Σποράκι, εξετάζοντάς το σαν να προσπαθούσε να ανακαλύψει τις αδυναμίες του.

Το σκουλήκι δεν ήταν τόσο ισχυρό όσο οι κακοί κάτοικοι των προηγούμενων κόσμων, αλλά ήταν πιο έξυπνο. Μίλησε με φωνή κολακευτική: «Είσαι τυχερός Μικρέ Λωτέ – τώρα μπορείς να αποκαλείσαι έτσι. Στον ειρηνικό μας κόσμο δεν φυσάνε άνεμοι, ούτε είναι τόσο σκοτεινά. Οι κανόνες μας είναι απλοί και εύκολοι:

Πρώτον, αν δεν θέλεις να κάνεις κάτι, τότε μην το κάνεις – ούτε να μάθεις ούτε να καταβάλλεις μεγάλες προσπάθειες – παρακάμπτουμε τις δυσκολίες.

Δεύτερον, δεν χρειαζόμαστε φίλους, γιατί αν έχεις φίλους, θα πρέπει να υπομένεις και την κακή τους διάθεση ή να τους βοηθάς σε δύσκολες καταστάσεις. 

Τρίτον, αν κάποιος σου πει κάτι δυσάρεστο, μην κρατηθείς: μπορείς να πεις ακόμα και τα χείριστα πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό…»

«Φυσικά, είναι δελεαστικό το να μην προσπαθώ πολύ…αλλά τότε, ποτέ δεν θα μάθω κάτι καινούριο. Επιπλέον, το να είμαι μόνος χωρίς καθόλου φίλους είναι βαρετό – πόσο τρομερό! Όχι, όχι, ΟΧΙ!» σκέφτηκε ο Μικρός Λωτός, «έχω ό,τι χρειάζομαι μέσα μου για να ξεφύγω από αυτόν το θαμπό, βαρετό κόσμο!»

Ο τρίτος θησαυρός ήταν έτοιμος να βοηθήσει. Το αστέρι της ΑΝΕΚΤΙΚΟΤΗΤΑΣ άνθισε γρήγορα στην καρδιά του και φέγγοντας σαν μαργαριτάρι, μια μπάλα φωτός τύλιξε τον Μικρό Λωτό και άρχισε να τον ανεβάζει αργά προς τα πάνω.

Το σκουλήκι που ονομαζόταν «Τεμπελιά» μίκραινε γρήγορα και έμενε πίσω στο βάθος, ώσπου χάθηκε εντελώς.

Το φως του ήλιου γινόταν όλο και πιο δυνατό και το νερό τριγύρω – όλο και πιο καθαρό. Ο Μικρός Λωτός γινόταν όλο και πιο δυνατός, με τον μίσχο του να μεγαλώνει γρήγορα και γεμάτος αυτοπεποίθηση. Ο Σκοτεινός Γκρίζος και ο Θολός Κόσμος είχαν μείνει πολύ πίσω.

Επίσης δεν υπήρχε πια το σύνορο ανάμεσα στο νερό και τον αέρα. Ο Μικρός Λωτός εμφανίστηκε στην επιφάνεια της μυστηριώδους Μαγικής Λίμνης. 

«Καλώς όρισες σπίτι, Μικρέ Λωτέ!» -

Ήταν η φωνή του Μεγάλου Λευκού Λωτού. «Τώρα που έχεις γίνει δυνατός και όμορφος, μπορείς να υποστηρίξεις τους άλλους με τη δύναμή σου και να χαρίσεις απόλαυση στον κόσμο με την τελειότητα της ομορφιάς σου.»

Ο Μικρός Λωτός κοίταξε την αντανάκλασή του στη λίμνη…και είδε ένα έξοχο λουλούδι με λαμπερά, διάφανα πέταλα.

Και γύρω του άνθιζαν όλο και περισσότερα λουλούδια. Κάθε ένα από αυτά είχε ακολουθήσει τη δική του διαδρομή, και τώρα εμφάνιζαν τη μοναδική τους ομορφιά.

Και αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα μπορέσεις να δεις στο βλέμμα τους την ελπίδα τους, σαν να σου λένε:

«Προχώρησε στο μονοπάτι σου καλά!»