У далёкай цудоўнай краіне, дзе цішыня гучыць, як найчароўнейшая музыка, а паветра саладзей за мёд, раскінулася Чароўнае Возера.

Над блакітнай роўняддзю вады на тонкіх моцных сцёблах штораніцу раскрываліся цудоўныя лотасы, вітаючы Свет і адно аднаго.

Кожны з іх быў непаўторны і па-свойму надзвычайны. Лотасы былі белыя, ружовыя, жоўтыя ды нават пунсовыя і блакітныя. Чароўнае Возера з задавальненнем адлюстроўвала іх у сваёй вадзе.

Аднойчы на возеры здарылася дзівосная прыгода… 

Цудоўны беласнежны Вялікі Лотас завёў размову з малечамі-насеннечкамі, якія саспелі ў каробачцы ў сярэдзіне кветкі:  
 
“Любыя мае дзеткі! Вось вы і сталі зусім дарослымі. Прыйшоў час вырушаць у дарогу. Вас чакае складанае і небяспечнае падарожжа, напрыканцы якога кожны з вас стане такім жа цудоўным, як і ўсе жыхары нашага Свету. Але прайсці ўвесь шлях і вярнуцца дадому змогуць не ўсе. Слухайце мяне ўважліва. Тое, што я скажу, перадавалася з пакалення ў пакаленне”.  
 
Насеннечкі-лотасы слухалі словы Вялікага Лотаса затаіўшы дыханне. 

Ён працягваў: “У кожным з вас схаваныя Тры Вельмі Каштоўныя Скарбы! Калі ў хвіліну небяспекі вы згадаеце іх, дык зможаце пераадолець любое выпрабаванне.  
 
У таямнічай старажытнай кнізе гэтыя Тры Скарбы выглядаюць так

ІСЦІНА

ДАБРЫНЯ

ЦЯРПЕННЕ

На свеце няма такой сітуацыі, з якой яны не дапамаглі б выбрацца. Слухайце мяне вельмі ўважліва…” — і Вялікі Лотас шэптам даў апошнія настаўленні малечам-насеннечкам.  
 
Напрыканцы ён сказаў: “Я веру ў кожнага з вас і буду чакаць вас дома, на паверхні Чароўнага Возера”. 

Увечары каробачка з насеннем схілілася над вадой, і ўсе насеннечкі высыпаліся з яе ў ваду Чароўнага Возера. Адно насеннечка спяшалася больш за іншых.

Яно ўвесь час здзіўлялася: “Чаму ж Вялікі Лотас сказаў, што шлях будзе складаным? — вада ж чыстая ды празрыстая, нават Сонца відаць!” Маленькае Насеннечка было занадта недасведчаным і зусім не ведала, што падаць уніз значна лягчэй, чым падымацца ўверх. 
 
Чым глыбей апускалася Насеннечка, тым цямней станавілася вада, пакуль яна амаль цалкам не змяшалася з граззю і глеем. “Вой-вой-вой! — закрычала Насеннечка – тут амаль нічога не відаць!” Але яно апускалася ўсё глыбей і глыбей у гразь, пакуль урэшце падзенне не спынілася. Насеннечка ад страху заплюшчыла вочы. 

Калі праз нейкі час яно ўсё ж вырашылася расплюшчыць адно вока, а потым і другое, вакол зусім нічога не было відаць. “Ну, і куды цяпер ісці, дзе мой дом, як жа я вярнуся?” Нібы ў адказ на сваё пытанне, Насеннечка пачула дзіўныя гукі чвякання. Нешта цёмнае і доўгае набліжалася вельмі хутка.

Неўзабаве Насеннечка змагло разглядзець істоту, падобную да вялізнага кракадзіла, цела якога было пакрыта шыпамі. На спіне ў пачвары было напісана яе імя, аднак у цемры нічога немагчыма было прачытаць. “Маленькае Насеннечка, — зарыпела істота, — я чакаў цябе. Тут цябе чакае новае жыццё, і я гатовы даць табе каштоўную параду.

У жыцці бываюць розныя сітуацыі. Часам хтосьці можа цябе выпадкова штурхнуць, бо ў нас вельмі цёмна, або пад уплывам дрэннага настрою, а ў жыхароў нашага Свету ён амаль заўсёды дрэнны, сказаць абразлівыя словы. Ні ў якім разе не пакідай гэта без пакарання! Адкажы яму ўдвая, утрая. Стукні, як след, каб астатнім непанадна было…” Загадкавая істота працягвала сваю рыпучую размову.  
 
Спалоханае маленькае Насеннечка падумала: “Можа быць, так і трэба? Інакш як жа выжыць у такім жудасным месцы?” Але раптам Насеннечка згадала словы Вялікага Лотаса, якія мы так і не пачулі, і пачало разважаць: “Калі я буду прытрымлівацца парадаў пачвары, дык назаўсёды застануся ў гэтым брудным месцы і буду такім жа жахлівым!” 

А пачвара павольна рухалася насустрач.

Калі б Насеннечка прыняло хоць адно з настаўленняў кракадзіла, ён з поўным правам мог бы адкусіць ад малечы кавалачак: у гэтым свеце ніхто нічога не даваў бясплатна, нават параду. Калі б Насеннечка паслухала пачвару, дык немагчыма было б вярнуцца дадому і ператварыцца ў цудоўную кветку над Чароўным Возерам. 
 
“З любой сітуацыі ёсць выйсце! З любой сітуацыі ёсць выйсце!” — паўтарала Насеннечка.  
 
І раптам яно згадала Скарбы.  

Гэта і быў галоўны сакрэт Вялікага Лотаса: заўсёды памятаць, што глыбока ў табе схаваныя Тры зіхатлівыя, магутныя Скарбы 

ІСЦІНА

ДАБРЫНЯ

ЦЯРПЕННЕ

Падчас небяспекі патрэбны ды самы дзейсны прыйдзе на дапамогу. 
 
І тут здарыўся цуд! Як толькі Насеннечка не захацела згаджацца са злымі парадамі, вясёлкавае ззянне ахутала яго, і ДАБРЫНЯ , як яскравая зорка, асвяціла ўсё навокал.  
Насеннечка паспела прачытаць на спіне ў пачвары яе імя: “Зло”.  
 
Магутная сіла, як на велізарных арэлях, падкінула малечу ўгару.  

Калі ззянне паступова згасла, Насеннечка ўбачыла зусім іншы свет. Свет Шчыльнай Цемры застаўся далёка ўнізе, а навокал адкрыўся Цёмна-Шэры Свет.

Тут было святлей і лягчэй дыхалася.

Насеннечка азірнулася і заўважыла: “У мяне з'явіліся два пялёсткі! Ура! Я ператвараюся ў сапраўдную кветку!” 
 
Ды радавацца было рана.  

З шэрасці насустрач набліжалася пухірыстая слізкая рапуха. Яна асцярожна пераступала велізарнымі перапончатымі лапамі і нешта мармытала: “Вітаю цябе ў нашым Свеце! Правілы ў нас тут простыя. Кожны сам за сябе. Нікому не дапамагаць. Бараніць толькі свае інтарэсы, нягледзячы ні на што. А для гэтага і схлусіць можна. Нарабіў нешта — звалі на іншага. Дзеліш ласункі — дзялі па-шэраму — сабе пяць, іншаму — адзін…” 
 
Насеннечка шырока расплюшчанымі вачыма глядзела на істоту, якая казала дзіўныя рэчы. Гэта так адрознівалася ад таго, чаму вучыў іх Вялікі Лотас на паверхні Чароўнага Возера! 

На гэты раз выратавальная думка пра Тры Скарбы прыйшла хутчэй, бо заставацца ў Цёмна-Шэрым Свеце, жыць па яго правілах і быць падобным да яго жыхароў Насеннечка не збіралася. У той жа момант зіхатлівая зорка ІСЦІНА ахутала Насеннечка ахоўным покрывам і з сілай выштурхнула ўгару. Яно толькі і паспела прачытаць на спіне рапухі — “Хлусня”. 
 
І вось наш падарожнік апынуўся ў Каламутным Свеце, дзе радасна заварушыў усімі шасцю пялёсткамі! Так-так, цяпер іх стала ўтрая больш! Бо з кожнай перамогай Насеннечка расло і мацнела. Недзе высока свяціла Сонца, і яго прамяні з цяжкасцю ўжо прабіваліся сюды. 
 
Але выпрабаванні яшчэ не скончыліся… 

Агідны чарвяк, падобны да тоўстай змяі, з'явіўся ўдалечыні. Ён павольна поўз, прыглядаючыся і вывучаючы малюсенькі Лотас, быццам бы хацеў зразумець, дзе ў яго слабае месца. Чарвяк быў хітрэйшы за жыхароў Шчыльна-Цёмнага і Цёмна-Шэрага светаў, хоць і слабейшы. Голас яго закалыхваў і быў ліслівы: “Табе пашанцавала, Маленькі Лотас, — цяпер ты па праву можаш так звацца. У нашым свеце спакойна, тут няма ветру, не так ужо цёмна. Правілы тут простыя і прыемныя. 
 
Па-першае, калі нічога не хочацца рабіць, дык і не трэба — ні вучыцца, ні старацца, пазбягай любых цяжкасцяў. 
 
Па-другое, нам не патрэбныя сябры, інакш прыйдзецца часам цярпець іх дрэнны настрой, дапамагаць у цяжкіх сітуацыях.

Па-трэцяе, калі хтосьці табе скажа нешта непрыемнае, не стрымлівайся, скажы яму найгоршае, што прыйдзе да галавы”. 
 
Насеннечка падумала: “Вядома, прывабна ўвесь час гультаяваць і не прыкладаць намаганняў, але так нічога цікавага не даведаешся і нічому не навучышся. І да таго ж заўсёды-заўсёды сумаваць у адзіноце — гэта так жудасна. Не-не-не! Ува мне ёсць усё, каб выбрацца з гэтага каламутнага, цьмянага свету”. 
 
Маленькі Лотас меў рацыю — трэці Скарб заўсёды быў гатовы прыйсці на дапамогу. Зорка ЦЯРПЕННЕ хутка расла ў яго сэрцы, пакуль яе ззянне перламутравай сферай не ахутала малечу і асцярожна не стала падымаць угару. 

Чарвяк па імені “Лянота” хутка памяншаўся ў памерах, пакуль зусім не знік далёка ўнізе, а сонечнае святло станавілася ўсё ярчэй і ярчэй, вада навокал — усё празрысцей. Ззянне паступова згасла, але цяпер юнаму Лотасу ўжо не патрэбная была дадатковая дапамога. Ён падужэў, і сцябло, якое падтрымлівала кветку, расло ўсё хутчэй і больш упэўнена. Той змрочны свет усё далей аддаляўся ад яго.

Празрысты Свет праходзіць было лёгка і прыемна, бо пяшчотнае Сонца прагрэла і асвяціла яго залацістымі прамянямі.

Але вось мяжа паміж вадой і паветрам пройдзеная.

Юны Лотас, які яшчэ ўчора быў Насеннечкам, з'явіўся над паверхняй Чароўнага Возера. 

“З добрым прыбыццём дадому!” — гэта быў голас Вялікага Лотаса.

Вялікі Лотас сказаў далей: “Цяпер ты стаў моцным і прыгожым, ды зможаш падтрымліваць іншых сваёй сілай і цешыць усіх жыхароў нашага свету сваёй дасканалай прыгажосцю!” 
 
Юны Лотас зірнуў на сваё адлюстраванне ў вадзе… і ўбачыў цудоўную кветку з зіхатлівымі празрыстымі пялёсткамі. 
 
А навокал з вады вырасталі ўсё новыя і новыя лотасы. Кожны прайшоў свой шлях і прынёс сваю непаўторную прыгажосць. Калі прыглядзецца ўважліва, усе яны са спадзяваннем глядзяць на цябе і быццам бы хочуць сказаць табе: 
 
і ТЫ добра прайдзі СВОЙ шлях!